قلم نگاشت

در خودم یک مشکل بزرگی می‌دیدم و همچنان می‌بینم. بعد از مدت‌ها تحقیق و جستجو برای یافتن یک روان‌شناس؛ وقت گرفتم و تا الان سه جلسه باهم گفتگو داشتیم. نتیجه فعلی اینکه نه افسرده‌ام. نه جامعه‌ ستیز و نه سوءظن و نه بدبینی دارم. روانشناس آخرش بهم گفت تو اشکالت اینه که کمال‌گرایی. البته به نظر بنده این یکی رو کاملا در اشتباهه. من کمال‌گرا نیستم. من هیچی رو در اوجش نخواستم. فقط از آدم‌ها می‌رنجم چون خیلی راحت و سطحی به همه چیز و افعال و شرایط آدم‌های اطراف‌شون نگاه می‌کنند و قضاوت می‌کنند. بالاخره خودم به نتیجه رسیدم. من کمال‌گرا نیستم. فقط به نظرم نمیشه راحت راجع به دیگران نظر داد. و یا اصلا چرا باید نظر داد. در صورتی باید در زندگی دیگران کنجکاوی کرد که یا خودشون اجازه بدهند که این اجازه دخالت در جهت کمک بهشون صرف بشه و نه اذیت و آزارشون.